Review: The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

Nintendo komt maar zelden met een nieuwe Zelda-game die direct het avontuur van diens voorganger vervolgt. In Tears of the Kingdom keren we daarnaast ook nog terug in ‘hetzelfde’ Hyrule van Breath of the Wild. Of dat goed uit heeft weten te pakken, lees je in deze review!

Zelfde wereld, maar nieuw speelterrein

De game speelt zich dus weer af in het Hyrule waar we al honderden uren in hebben vertoefd. Echter is het bij lange na niet zo dat je de wereld gelijk weer helemaal zult herkennen. Alles is drastisch verandert mede door de eilanden, waaronder ook het Hyrule Castle, die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten.

Dit heeft dus ook een effect op het vaste land van Hyrule, zoals dat bepaalde belangrijke wegen niet meer toegankelijk zijn. Ook heeft dit nieuwe gevaar effect op de personages en hoe zij in dit avontuur hun bijdrage proberen te leveren.

Door alle veranderingen en toevoegingen (zowel ondergronds als bovengronds als in de lucht) kunnen we wel stellen dat de statement “Tears of the Kingdom is een veredelde DLC” helemaal onjuist is. De game heeft hierdoor weer hetzelfde effect als diens voorganger betreft exploratie: er is weer te veel om even te kijken en voor je het weet ben je weer een heel eind verwijderd van waar je eigenlijk heen wilde gaan.

h3>Met nieuw speelgoed!

De game legt al snel uit dat Link zijn krachten verliest en uiteindelijk nieuwe krachten krijgt. In het begin zal je dus weer een soort tutorial wereld krijgen, waar je de nieuwe krachten leert kennen.

Link heeft namelijk vier nieuwe krachten, waaronder de mogelijkheid om tijd terug te draaien, voorwerpen op te pakken en aan elkaar te plakken, voorwerpen samen te voegen (de meest gekke combinaties zijn daarin mogelijk) en door plafonds te kunnen zwemmen.

In de ‘tutorial’ wordt eigenlijk de fundering gelegd voor hoe deze game wil dat je hem speelt. De game geeft je door je nieuwe tools zo veel vrijheid dat het soms best overdonderend kan zijn. Het maakt in de meeste gevallen niet uit hoe je tot oplossingen voor bepaalde problemen komt, maar heel soms is er maar een mogelijkheid.

Hoe vaak ik niet een “oh ja dit kan natuurlijk veel makkelijker” moment heb gehad in de game is op twee handen niet te tellen. Of dat ik bijna het gevoel had dat ik aan het cheaten was om een bepaalde Shrine te behalen. Het mooie is dat de game je daar gewoon de mogelijkheid toe geeft en je gewoon de klus kunt klaren zonder dat het altijd “even mooi” hoeft te wezen.

De combinaties die je uiteindelijk kunt bedenken met het maken van voertuigen en andere voorwerpen zorgen er alleen al voor dat je uren zoet zult zijn. Bovendien zorgde het bij mij zelfs voor dat wanneer ik de game niet aan het spelen was er nog ideeën voor nieuwe combinaties in me opkwamen. En dan heb ik waarschijnlijk nog aan duizenden andere variaties niet gedacht!

Zonder in te leveren!

Hoewel de game erg complex is gebouwd rondom de nieuwe krachten van Link, is er bij mij geen enkel moment geweest dat de game daar op gameplay technisch gebied ergens inlevert. Het bouwen, combineren, “plafond surfen” en tijd terug draaien, werken allemaal op dusdanig manier dat het geen directe effect op elkaar heeft. Tenminste als je daar zelf niet te veel invloed op oefent, want er is echt veel mogelijk in de game.

Ik doel meer op het feit dat het geen bugs of vreemde gebeurtenissen triggert, maar dat de game precies blijft doen wat het zou moeten doen. Dat is echt knap aangezien je zo allerlei tools uit je broekzak tovert en/ of van de grond afraapt en aan elkaar plakt (met soms her en der net een wat onstabiele constructies), zonder dat de game ergens de mist in gaat.

Wat dat betreft had Nintendo al een nieuwe fundering qua open wereld games neergezet met Breath of the Wild, maar heeft het met Tears of the Kingdom laten zien dat ze de gameplay tot nagenoeg perfectie heeft weten te finetunen. Het enige waar de game soms wat last van heeft, is een frameratedipje naar soms 25fps, maar dat heeft meer te maken met het gebrek aan kracht in de Switch dan de performance van de game, die voor het grootste gedeelte erg stabiel is!

Persoonlijk heb ik de game vaker in handheldmodus gespeeld dan op het grote scherm, maar ik merkte wel dat de game voornamelijk in handheld modus meer moeite lijkt te hebben. Dit was voornamelijk bij het ontdekken van nieuwe gebieden en als de spelmechanieken iets te fanatiek werden ontdekt.

Geweldige prestatie van Nintendo

Ik kan nog wel heel lang verder gaan op hoe vet The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is en hoe ontzettend veel vrijheid de game je biedt en nog honderden voorbeelden daarbij kunnen voorschotelen, maar persoonlijk vond ik het leuk om het allemaal zelf te proberen. Dit is ook een van de redenen dat deze review zo laat komt, maar wat heb ik genoten om deze game te spelen en wat ben ik blij dat ik er nog lang niet klaar mee ben.

De game weet in alles eigenlijk meer dan voldoende te vernieuwen ten opzichte van diens voorganger en ook weer op heel veel momenten te verbazen. Zo zijn de towers weer terug om de omgeving in kaart te brengen. De manier waarop dit nu gebeurt, is wel heel spectaculair. Link wordt namelijk de lucht in geschoten en zal met zijn nieuwe tablet (ik ben echt heel slecht met namen) en zal dus daarmee letterlijk de omgeving in zich opnemen. Het uitzicht dat je dan krijgt en hoe ver deze rekt, is echt een waanzinnige prestatie van Nintendo voor een hybride console die al zes jaar op de markt is.

Het is overigens wel een aanrader om Breath of the Wild eerst uit te spelen voor je aan de slag gaat met Tears of the Kingdom. Dit zorgt er namelijk voor dat de vrienden een meer nostalgisch gevoel geven aan de game en dat is iets waar het in diens voorganger wat leek te ontbreken. Als je niet van plan bent om die game te gaan kopen, is het overigens niet zo dat het verhaal niet te volgen is, dus de keuze is aan jou! Beide games zijn echte systemsellers voor de Switch en weten toch twee hele andere soorten open wereld games met zich mee te brengen. Op een hele positieve manier natuurlijk!