Het gebeurt eigenlijk nooit dat het lastig wordt om een game een cijfer te geven. The Last of Us Part 2 is namelijk een must-have als je van dit soort genre houdt of zelfs als je een goed verhaal wil volgen. Echter is deze remaster eigenlijk gewoon overbodig. Daarom leggen we je uit waarom je de game wel of niet in huis zou moeten halen.
Op wraak zinnen
The Last of Us Part 2 verscheen in de zomer van 2020 (nog geen vier jaar geleden dus!) en vertelde het verhaal over wraak en wat de impact daarvan heeft, maar ook liet het beide kanten van de munt zien. Ik wil eigenlijk nog steeds niet spoilen, want ik vind gewoon dat je het verhaal zelf heb moeten ervaren. Ik ben nog steeds blij dat ik ten tijden van de release de leaks bewust niet gezien en gelezen heb en heel voorzichtig op social media ben geweest om de game zo puur mogelijk te ervaren!
In de game volg je dus niet alleen het verhaal van Ellie, maar ook van Abby en hun verhaal heeft eigenlijk te maken met een gebeurtenis en de consequenties die daaruit voortvloeien. En net als in het eerste deel is er ook nog de gigantische virus uitbraak met alle bijbehorende ellende.
Om positief te beginnen zouden we de game aanraden als je deze nog nooit gespeeld hebt. Het verhaal, de duistere setting en sfeer en de nijpende spanning die deze game brengt, blijft ongekend. Ik kan nog steeds niet kiezen tussen welke van de twee games er beter is en zou ze eigenlijk altijd in één adem noemen. Kortom het is in mijn ogen echt een must-have om te spelen!
Echter is er nog een reden om de game in huis te halen, ook als je de game al in huis hebt, kun je de remaster voor slechts een tientje in huis halen. Daarmee koop je niet alleen de remaster, maar krijg je ook toegang tot de Lost Levels, de No Return modus en kun je als een van de personages met hun muziekinstrument spelen en zelf muziek maken. Het voelt misschien als een cashgrab, aangezien de DLC voor God of War Ragnarok gratis was, maar je krijgt wel een hele vermakelijke modus ervoor terug en zie die andere twee als een extraatje waar je zelf de waarde van kunt bepalen.
Zo ben ik zelf niet zo heel kundig met muziek en had het na een paar minuten random wat noten achter elkaar proberen het wel gezien, maar kan ik me voorstellen dat je wel kunt vermaken als je wel weet wat je doet.
Geen terugkeer!
Dan is er nog de No Return modus en dat is best wel een hele leuke modus. Dat is namelijk een rogue-like modus waarin je in vijf levels een aantal vijanden moet zien te verslaan en daarbij een aantal regels krijgt voorgeschoteld. Als je de levels hebt gehaald, wacht het grote gevecht met de eindbaas. Echter als je tussentijds het loodje legt zal je weer helemaal opnieuw moeten beginnen.
Het klinkt misschien heel eentonig, maar ik moet zeggen dat je wel extra uitgedaagd wordt doordat je allerlei skins en personages vrij kunt spelen en daardoor met andere personages dan de twee dames uit de singleplayer aan de slag kunt. Wat mij betreft is deze modus alleen al dat tientje waard.
Eigenlijk best overbodig
Ondanks alle lofzang over hoe geweldig deze game is, aangezien deze bij de release al zo goed was, blijft het gevoel wel hangen dat deze release een beetje overbodig aanvoelt. Dat deze remaster naar de PC zal komen, is natuurlijk een goede reden maar voor de PlayStation 5 is de game echt overbodig. Er is namelijk al een upgrade gekomen die de PlayStation 4-versie mooier maakt op de PlayStation 5. Ik heb in ieder geval nagenoeg geen verschillen gezien tussen die versie en de remaster.
Dus als je de game zou willen kopen omdat The Last of Us Part 1 zo’n mooie game was: doe het niet! Die game was namelijk een remake en die maakte echt een flinke sprong op grafisch gebied. Deze remaster komt wat dat betreft eigenlijk veel te vroeg en had misschien beter geweest als deze op een volgende generatie console was uitgekomen. Immers was de game al goed zoals hij was en was er dus al een PlayStation 5-versie.
Ik had stiekem gehoopt dat ik de game alsnog een cijfer zou geven, zodra ik de review had geschreven, maar dat lukt nog steeds niet. The Last of Us Part 2 blijft voor mij een game die ik een warm hart toedraag. Bovendien gebruik ik deze remaster nu om New Game plus te spelen, maar heb ik niet de behoefte gekregen om nu voor de platinum trophy te gaan (ook omdat ik nog een aardige backlog heb)
Ik raad de game aan iedereen aan die hem nog niet (uit)gespeeld heeft, maar ook voor degene die wat uren wil spenderen in de No Return modus en daar “slechts” een tientje hoeven neer te leggen.
