Review: A Space for the Unbound

A Space for the Unbound is een Indonesische game die ik al een tijdje op mijn radar heb staan. Tijdens een van de Steam Demo festivals speelde ik de proloog van dit spel. Ik was onder de indruk van de sfeer en het verhaal die de game op dat moment neerzette. Nu, anno 2023, is de volledige versie van het spel uit en ik heb deze onder handen genomen. A Space for the Unbound maakt haar belofte waar qua verhaalvertelling en presentatie, maar komt qua gameplay aardig wat tekort.

De game speelt zich af in het Indonesië van de jaren ’90. Jij speelt als Atma, een tiener die zijn laatste jaren van de middelbare school doormaakt. De proloog hint echter naar bovennatuurlijke elementen in het verhaal. Het duurt dan ook niet lang voordat Atma een magisch boek in handen krijgt waarmee hij in de psyche van andere mensen kan duiken. Dit manifesteert zich in levels die ieder een weerspiegeling zijn van de mentale worstelingen die die persoon heeft.

Ik wil niet te veel vrijgeven over het verhaal. Dit is namelijk het meest indrukwekkende onderdeel van A Space for the Unbound. Het speelt met onderwerpen als jonge liefde, opgroeien, mentale problemen, mishandeling en je plek vinden in de wereld. Toegegeven, dit zijn onderwerpen die al ruimschoots langsgekomen zijn in indiegames, maar dat neemt niet weg dat A Space for the Unbound ze competent aanpakt. Af en toe voelde ik me gegrepen door wat de personages overkwam. Soms kon ik me er zelfs mee inleven.

Pluizige viervoeters

Het verhaal deed me denken aan het werk van romanschrijver Haruki Murakami. Hij schrijft vaak binnen het magisch realisme, waarbij bovennatuurlijke elementen langzaam maar zeker de overmacht krijgen. Daarnaast kan je overal in de game katten aaien en een naam geven. De pluizige viervoeters komen ook vaak terug in Murakami’s werk. Toegegeven, Murakami is Japans en deze game is Indonesisch, maar toch zagen mijn lekenogen veel overlap in de Aziatische cultuur als achtergrond voor het verhaal.

Naast het verhaal heb ik veel goede dingen te zeggen over de presentatie van het spel. Zo is de muziek aangenaam en dynamisch. Het zorgt over het algemeen voor een knus en rustgevend gevoel, maar is ook niet bang om af en toe duistere klanken te vertonen wanneer nodig. Dit werkt mooi in combinatie met de pixel art die het spel voortbrengt. Ook hier is het niet per se een vernieuwend of opvallend iets, maar alsnog zijn de graphics sterk neergezet.

Simpele puzzels

Jammer genoeg is het hier dat de meeste positieve punten opdrogen voor het spel. De andere zaken zoals gameplay en tempo zijn van mindere kwaliteit. Wat doe je nou precies in de gameplay? Je loopt rond in het open Indonesische dorp en lost puzzels op om verder in het verhaal te komen. Op dit soort momenten is het haast een point ‘n click adventure game, maar daarmee niet een hele sterke. De puzzels zijn vaak erg simpel en brengen ook weinig variatie met zich mee.

Inspiratie in de puzzels is ver te zoeken. Vaak gaat het om fetchquests waarbij je drie objecten moet zoeken om verder te komen. Soms moest je ook nog eens drie objecten verzamelen om een eerder object te verkrijgen. Als deze puzzels uitdagend waren, had het nog waarde gehad naar mijn mening. Echter kwam het vaak voor dat een object dat je zocht slechts drie stappen verderop lag.

Onnodig opgevuld

Er waren wel wat highlights. Zo was er een breinkraker die iets met een stripboek te maken had. Verder was er een leuke puzzel waarbij je algebra moest gebruiken om de oplossing te vinden (ja, ik ben een nerd). Echter waren deze leuke puzzels in een verre minderheid.

Zo voelt de game ook erg opgevuld. Wat ik hiermee bedoel is dat er constant onnodige obstakels opgeworpen worden, wellicht om de lengte van het spel te vergroten. Een voorbeeld is het moment waarop de climax van het spel aanstaande lijkt te zijn. Atma beweegt zich naar wat de laatste uitdaging lijkt, om vervolgens constant tegengehouden te worden door taken die nogal onnodig overkomen. Ik begrijp dat dit vaag is, maar nogmaals wil ik het verhaal zo min mogelijk uit de doeken doen. Ontwikkelaar Mojiken Studio was wellicht bang dat hun game te kort werd, waardoor ze voor deze opvulling gekozen hebben. Echter heb ik liever een korte en krachtige game dan eentje die uitgerekt voelt.

Het is haast een beetje alsof Mojiken met tegenzin gameplay moest ontwerpen. Ze hebben duidelijk veel tijd gestoken in het verhaal en de presentatie, maar de gameplay loopt heel erg achter. Ik krijg het idee dat het medium videogame niet het juiste was voor het verhaal dat ze wilde vertellen. Als je je wilt richten op verhaal en grafische stijl, had je bijvoorbeeld ook een stripboek of een animatiefilm kunnen maken. Maar goed, ik ga niet afgeven op videogame ontwikkelaars die een videogame willen maken.

Als ik de balans echter opmaak, moet ik concluderen dat ik me vermaakt heb met A Space for the Unbound. Het zal je wereld niet op zijn kop zetten, maar het verhaal en de knusse sfeer zullen je zeker wel tien mooie uurtjes geven. Het spel is op Steam te verkrijgen voor twee tientjes, wat mij betreft een prima deal is.