Review: Call of Duty Modern Warfare 3

Het was eigenlijk de bedoeling dat de Call of Duty-franchise een jaar rust zou krijgen, maar toch is niet minder waar en ligt Call of Duty Modern Warfare 3 in de winkels. Was het wel een goede beslissing van Activision om deze game uit te brengen?!

Het voordeel van deze Call of Duty-game is dat we nu geen drie jaar hoeven te wachten op een directe sequel. Normaliter maakte Sledgehammer Games de Tweede Wereldoorlog shooters, Treyarch de jaren 60 tot 80 behandelde (en ook twee pogingen deed tot futuristische shooters) en nam Infinity Ward de hedendaagse shooters voor hun rekening.

Echter eindigde de game van vorig jaar nog met een behoorlijk open einde en kunnen we nu dankzij Sledgehammer Games aan de slag met het derde deel van de vernieuwde Modern Warfare-reeks. De ontwikkelaar heeft echter twee jaar minder de tijd gekregen dan eigenlijk de bedoeling was en om maar met de deur in huis te vallen: dat is ook in alles te merken!

Voorproefje voor Warzone 3.0

Om te beginnen heeft de singleplayer eigenlijk gewoon een identiteitscrisis. In alles doet het namelijk denken aan de free-to-play game Call of Duty Warzone. Spelers krijgen een aantal taken voorgeschoteld en kunnen in sommige missies dan zelf bepalen hoe ze dat aanpakken.

Hierbij geeft de game je dus steeds het gevoel dat je Warzone aan het spelen bent. Je zult namelijk zelfs je loadout box vinden, maar ook de armor plates en zelfs de self revives zijn er te vinden. Deze open combat missies weten dus helaas niet helemaal hun doel te bereiken en hoewel de replaywaarde ervan wellicht hoger ligt, heb ik niet de behoefte om deze opnieuw te spelen.

Immers speel je het grootste gedeelte van deze missies in je eentje (en wordt soms bijgestaan door iemand die je vanaf een afstandje probeert te helpen) en hoewel dat wel iets heel verfrissend heeft, geeft het nooit het gevoel waar de Call of Duty-games zo uniek waren.

Ik heb het inderdaad over de ‘over de top-actie” en van die missies die je altijd wel bij zullen blijven. Denk hier aan voorbeelden als “Al Ghillied Up”, de “No Russian” missies uit de eerdere Modern Warfare games. Bovendien zorgt het zo goed als alleen spelen ervoor dat de dreiging die er in de game heerst niet echt heel dreigend meer aanvoelt. Je kunt het immers toch allemaal zo goed als alleen oplossen.

Helaas heb ik dat gevoel nooit bij de nieuwe Modern Warfare 3 gehad en is het zelfs zo dat het verhaal meer aanvoelde als een stukje dat de missies aan elkaar moest knopen. Het was bij het vorige deel al niet heel bijzonder en bij dit deel is het soms heel moeilijk te volgen.

Zo is er een missie waarin het fictieve land “Urzikstan” wordt aangevallen door niemand minder dan Makarov en zijn gang en jij eigenlijk uit het niets trackers moet plaatsen op containers die chemische bommen bevatten. Of een missie waarin je een konvooi moet aanvallen op een bevroren rivier moet aanvallen. Het slaat soms als een tang op een varken en ik was eigenlijk blij dat ik na iets meer dan vier uur klaar een wat abrupt einde aan het verhaal. Al werd deze wederom voorzien van een behoorlijk open einde en lijken we dus over een jaar of drie à vier Call of Duty Modern Warfare 4 te kunnen verwelkomen.

De modus laat tot slot ook nog even de nieuwe map van Warzone voorbij komen, maar ook het Verdansk van de eerste versie van de Battle Royale-game. Dit in combinatie met het gevoel dat de singleplayer achterlaat, is het toch wel te hopen dat die twee maps op een gegeven moment in de roulatie gaan, toch?! Het zou anders helemaal aanvoelen als een dikke vinger naar al die fans die Verdansk graag nog een keer terug willen zien komen!

DMZombies

Sledgehammer Games heeft dus in het uiterste geval “slechts” twee jaar de tijd gehad om deze game te maken, maar kreeg gelukkig de hulp van Treyarch bij het maken van de Zombie-modus. Aangezien het de eerste keer was dat de Modern Warfare-serie een dergelijke modus kreeg, wilde Treyarch blijkbaar groot uitpakken met een grote open wereld.

In het verleden was het altijd zo dat de Zombie modus een paar verschillende maps waren, die je door te spelen steeds verder kon “openen”. Hierdoor behield je constant het idee dat je erg op je hoede moest zijn voor alle vijanden.

Voor MWZ (Modern Warfare Zombies) heeft Treyarch veel inspiratie opgedaan uit de DMZ modus uit Warzone. In een grote map worden een aantal groepjes spelers gedropt, die diverse taken moeten voltooien en overal items kunnen looten en natuurlijk zombies om kunnen brengen.

Ik vind het idee op zich niet heel gek, maar al snel voelt alles een beetje hetzelfde aan. Missies zijn niet heel gevarieerd, net als de zombies en op een gegeven moment worden de taken die je moet doen een beetje onduidelijk. Het enige wat echt fijn is dat wanneer het even te heet onder je voeten wordt je de benen kunt nemen of gewoon een voertuig zoeken en daarmee of op de vlucht gaan of gewoon als wapen gebruiken.

De modus is eigenlijk het leukst als je met een groepje vrienden gaat spelen, maar helaas heb je al zo veel games die het leuk maken om met vrienden te spelen. Ik vraag me dan toch vaak af of het spel daar nou zo goed in is of dat de vriendengroep al met iets heel simpels uren zoet is?!

Het enige voordeel van deze modus is het feit dat je redelijk snel je wapens kunt upgraden, maar dat zal je misschien alleen doen voor een betere load-out voor Warzone?!

En nog een keer deze maps?!

Het wordt er allemaal niet veel beter op als je beseft dat de multiplayer 16 maps bevat die rechtstreeks uit Call of Duty Modern Warfare 2 (2009) bevat, die alleen voorzien zijn van een grafische upgrade.

Ik zou liegen als ik niet zo zeggen dat ik me in eerste instantie prima mee vermaakt heb en vooral weer de bekende plekken op ging zoeken, maar logischerwijs voelde deze levels erg bekend aan en zorgde het ervoor dat de verveling sneller terugkeerde.

Bovendien voelen deze levels (ondanks hun aanzienlijk verbeterde uiterlijk) erg gedateerd aan en zijn een stuk groter dan we inmiddels gewend zijn van de reeks. Het gebeurde dan ook vaak dat de potjes niet werden behaald door het aantal kills, maar doordat de timer gewoon was gestopt.

Het is toch schandalig te noemen dat er geen enkele nieuwe map aan de game is toegevoegd en dat we waarschijnlijk tot het eerste in-gameseizoen moeten wachten op originele content.

Daarnaast heeft de ontwikkelaar het weten te presteren om het ontgrendelen van perks, attachments, wapens en gadgets nog ingewikkelder te maken. Waar je vorig jaar om een bepaalde attachment vrij te spelen een ander wapen tot een bepaald level moest vrijspelen, moeten daar nu dagelijkse uitdagingen voor vrijgespeeld moeten worden.

Daarbij wil het in het begin nog wel eens gebeuren dat je dus niks vrij kunt spelen, omdat je voor een bepaalde dagelijkse uitdaging een bepaald wapen nodig heb, die je dus alleen kunt vrijspelen door die uitdagingen te voltooien. Ja, er is inderdaad heel erg goed over nagedacht…

Niet alleen maar slecht nieuws

Gelukkig is er nog wel wat goed nieuws te melden, want qua gameplay heeft de game juist wel weer een hoop goeds gedaan. Zo is de TTK (Time-To-Kill) een stukje verhoogd doordat je meer health hebt gekregen (150 tegen over 100 van vorig jaar). Dit betekent dat je iets meer ruimte heb gekregen om een vijand te kunnen counteren.

Dat was vorig jaar echt wel een van de hekelpunten, want de snelle TTK zorgde juist voor meer campers en dat leek toch al jaren steeds iets beter te managen. Ook heeft het team de gameplay van vorig jaar iets overhoop gehaald. Zo is het bekende “slide-cancelen” weer terug, maar wel in iets mildere formaat. Je kunt namelijk niet meer zo snel doorrennen nadat je een stukje over de grond hebt gegleden. Hierdoor voelt de game wel weer een stukje sneller aan en dat is ook wel echt nodig gezien de wat
grotere maps die het met zich meebrengt.

Daarnaast is het dus ook mogelijk om tijdens het slide-cancelen te mikken en op vijanden te vuren of gewoon even snel te herladen. Ik moet zeggen dat het wel even wennen is en je soms vergeet dat het kan, maar het echt vet is als je net het hoekje komt uitglijden en een vijand op een hele spectaculaire manier om weet te brengen.

Ook is er nog een tactical stance, maar ik zal heel eerlijk zeggen dat ik hem eigenlijk nooit gebruikt heb. Ik weet eigenlijk ook per ongeluk hoe dit precies werkt, maar heb er nog geen voordeel van ondervonden. Deze houding zit namelijk tussen “ADS” (het standaard mikken) en hip fire (uit de losse pols schieten). Het moet dus sneller aanvoelen, maar zorgt er wel voor dat je minder accuraat bent.

Een modern dieptepunt

Nadat Call of Duty Modern Warfare 3 uitkwam, werd er meteen gespeculeerd dat Sledgehammer Games “slechts” 16 maanden de tijd kreeg om deze game te maken. De game voelt in alles aan alsof het even snel gemaakt moest worden. Zo zijn de menu’s erg onoverzichtelijk en heb ik niet het idee dat je iets mist als je deze game over zou slaan. Het gevoel dat deze game het meest geeft, is dat het in eerste instantie een uitbreiding had moeten zijn voor Modern Warfare 2 (van vorig jaar), maar dat Activision er liever de volle mep voor wilde vangen.

Het enige wat de game nog een beetje redt van een ongelooflijk lage cijfer is het feit dat de gameplay toch een stuk vloeiender werkt dan het deel van vorig jaar en het eigenlijk toch wel leuk is om die oude maps nog een keer te kunnen spelen, maar dan met flink verbeterde graphics.
Helaas weerhoudt dit er niet van dat de game toch weer even dat dieptepunt van Infinite Wafare weet te evenaren. Dat was toch wel het grootste dieptepunt die deze serie zou moeten kennen, maar helaas bewijst Call of Duty Modern Warfare 3 het tegendeel.