Review: Horizon: Call of the Mountain

Met een gloednieuwe VR-headset hoort natuurlijk een knaller van een game. Volgens Sony is dat Horizon Call of the Mountain. Of we het daar mee eens zijn, lees je in onze review!

Horizon Call of the Mountain is een spin-off van de bekende RPG van Guerrilla Games. In de game volgen we Ryas, een shaduw Carja, die een kans krijgt om zijn acties recht te zetten. Hij moet daarbij op zoek gaan naar zijn broer Ulrid en uiteraard zijn er weer een hele hoop machines die daar een stokje voor proberen te steken.

Voor degene die Horizon: Zero Dawn hebben gespeeld, die kennen Ryas misschien nog wel uit die game. Call of the Mountain was zelfs de naam van de quest en daar maakte Aloy voor het eerst kennis met de hoofdpersonage uit deze game. De VR-game speelt zich ook echt in die periode van de game af en sluit erg goed aan op het verhaal van Zero Dawn.

Echter is Call of the Mountain niet de third person actie-RPG, maar een VR-game waarin je het avontuur echt vanuit de ogen van Ryas beleeft. En wat een avontuur heeft dit te bieden!

Geweldige kennismaking met de PlayStation VR 2

Firesprite heeft namelijk samen met “onze mannen” van Guerrilla Games een geweldige kennismaking met de PlayStation VR 2 gemaakt. Het is ook een enorm risico dat Sony heeft genomen door zo’n grote game bij de lancering van een stukje hardware met toch een pittig prijskaartje. Ondanks dat hebben de ontwikkelaars zich niet ingehouden wat betreft gameplayduur en features.

Je begint de game eigenlijk best ontspannen, hoewel je gevangen zit op een bootje waar de ene na de andere mechanische beest je voorbij gaat. Hierbij ook hulde voor de PlayStation VR 2, want wanneer de Glinthawk voorbij komt razen, voel je dat ook echt in je gezicht. Het ritje krijgt doordat en het naderende gevaar een heel intens gevoel. Gelukkig lijken ze jouw en je gijzelnemers niks te doen, maar al snel lijkt je lot anders bepaald te worden. Terwijl de gijzelnemers worden aangevallen, ligt er voor jou een mogelijkheid om te ontsnappen en uiteraard lukt het je dat.

Al snel leer je alle basic moves en later krijg je ook je eerste boog en leer je daar ook mee om te gaan. Ook krijg je te leren hoe de gevechten met de machines werken. Waar het verkennen je nog enigszins het gevoel van vrijheid geeft, hoewel het wel een lineaire game is, zijn de gevechten een soort van semi on-rails.

Je kunt namelijk alleen wegduiken door twee knoppen in te drukken en de controllers een slinger naar links of rechts te geven, maar je kunt dus niet naar voren of achteren. Je zult dus als het ware alleen om een vijand heen kunnen vechten. Het voelt af en toe wel beperkt aan en daardoor verlies je soms wel even het overzicht, maar het is niet iets waar niet aan te wennen valt.

Gevecht tegen de hoogtevrees

Hoewel de gevechten (jammer genoeg) vrij beperkt zijn, zullen de gevechten die je hebt wel enorm intens zijn. Je vecht namelijk tegen verschillende bekende mechanische beesten (waaronder ook een Bellowback, een Thunderjaw en een Fireclaw!) en zult net als in de reguliere games op zoek moeten naar hun zwaktepunten. Als je die games als gespeeld hebt, zul je dit ongetwijfeld nog weten!

Het overgrote deel van de game zal je namelijk bezig zijn met reizen. Het is niet een simpele van A naar B weg, maar je zult veel moeten klimmen en klauteren. En ik kan zeggen dat ik toch af en toe behoorlijk last kreeg van hoogtevrees! Gelukkig gebeurde dit niet vaak tijdens het klimmen, omdat je voeten gewoon op de grond staan, maar wel tijdens het bekijken van de vele mooien uitzichten!

Want wat is Call of the Mountain een geweldig mooi spel om te zien. Ten tijden van de eerste PlayStation VR spraken we nog over PlayStation 2-achtige graphics, maar met de nieuwe VR-headset brengt ook de graphics dichtbij de huidige generatie consoles! Alles ziet er erg gelikt uit en ik heb mezelf meerdere keren betrapt met mijn mond open!

Intense gevechten

Ondanks dat Horizon Call of the Mountain veel lijkt te focussen op verkennen en je weg van A naar B te vinden, zijn er dus ook een aantal intense gevechten. Deze vragen echt ontzettend veel focus en kunnen soms echt uitputtend zijn.

In sommige gevallen neem je het tegen meerdere vijanden tegelijkertijd op en zal je dus niet alleen bezig zijn met waar je vijanden zich bevinden, maar ook dat je de juiste ammunitie op hen gebruikt en/ of in de buurt liggen (of appels/ peren om je health aan te vullen). Daarnaast ben je dus ook constant bezig om aanvallen van vijanden te ontwijken. Dit doe je dus door het eerder vermeldde wegduiken, maar ook door echt te bukken voor bepaalde laserstralen.

Tel daar bij op dat sommige vijanden echt beetje bij beetje gesloopt moeten worden voor ze neergaan en je hebt soms gevechten die minuten lang duren en waarin je soms misschien doodgaat en dus weer helemaal opnieuw moet beginnen. Maar goed wie wil nou niet eens ervaren hebben om door een Scrapper te worden vermoord in VR?!

Toch niet helemaal perfect

Horizon Call of the Mountain is een geweldige game die je op een goede manier kennis laat maken met de PlayStation VR. De game biedt gemakkelijk een uurtje of 8 speelplezier, maar dan heb je nog lang niet alle extraatjes vrijgespeeld.

Zo biedt elke level een aantal speciale doelwitten die je moet raken met een pijl en die zitten soms nog erg goed weggewerkt in de levels. Dus je zult ongetwijfeld nadat je de game de eerste keer hebt uitgespeeld hebt nog een run willen doen om al deze doelwitten te vinden. Om nog maar te zwijgen over de gave machine safari die je kunt beleven en twee trainingen die je uitlokken om nieuwe high scores neer te zetten.

Helaas is niet alles perfect in Horizon Call of the Mountain. Ik heb wel eens wat kleine bugs gehad, zoals met het bewegen tijdens het klimmen. Soms leek de game niet te willen registreren dat je de houweel pakt of dat je volgens de game er niet hard genoeg mee sloeg. Dit zorgde overigens dus voor die paar momenten dat de hoogtevrees toch ging meespelen tijdens het klauteren. Ik zal maar niet bekennen dat ik daardoor een paar keer flink uit balans ben gegaan.

Ook was er een periode waarin ik steeds de slingshot van achter mijn schouder pakte in plaats van de pijl en boog die ik juist daarvoor had geselecteerd. Waar je tijdens gevechten makkelijk kunt switchen met de L3-knop, gaat dat buiten de gevechten om toch een stukje lastiger.

Echter zorgt dit geheel er niet voor dat ik niet ontzettend heb genoten van alles wat deze game te bieden heeft. De game is misschien wat minder actievol dan de avonturen van Aloy, maar desondanks niet minder vermakelijk. Wat mij betreft mogen ze nog wel meer van dit soort verhalen naar de PlayStation VR 2 brengen!